Elma çöpe atılır mı?

Sana döner yüzünü gülen elma
Kızarıp kabuğunu çatlatan nar
Tadını sarıya dönüştürüp gösteren ayva
Sıcaklığını suyunun serinliğinde gizleyen
Buram buram özlem kokan üzüm
Alımlı bir sevgiye yarılır gibi
Dallara dolanan asma, bir de sarmaşık...
*
Bu şiiri Meyve Ağacından Hikayeler'in bölüm başlarından birine koymuş, sonra çıkarmışım. İ. Z. Eyüboğlu'nun Anadolu Mitolojisi adlı kitabından (sf 153), antik bir şiir. Kubaba'ya atfedilmiş. Peki ya elma çöpe atılır mı? Bunca güzel, bunca diri, bunca şifa dolu bir meyve, rengarenk, kokulu, daha ne diyeyim işte, elma o. Atılır mı çöpe? Bir soğuk günde, bir uzak memlekette, bir ağaç dibinde mahzun duran elmaları görüp de hüzünlenmez miydi gönül. "Çocuğumuza suyunu sıkıp verdiğimiz elmayı pekmez yapımında da kullanmadık mı? Onunla şuruplar şerbetler, sirkeler yapmadık mı? Annemizin en güzel ay çöreği elmalı olan değil miydi? Ya o ağızda dağılan tartlar? Biz eskiden onlara ‘pay’ derdik, Elmalı Pay. Günlerde sunulan elmalı payların üzerinde kar taneleri gibi beyaz bir tabaka oluşturan pudra şekerinden bir yatak oluşmaz mıydı? Tabağımızdaki dilim bittiğinde annemizin kulağına usulcacık fısıldamaz mıydık: “anne bir dilim daha isteyebilir miyim?” (Meyve Ağacından Hikayeler'den)