Sonbahar gelince

Sonbahar  gelince  diyordum.  Geri  dönülür.  Neye?  Garip bir  soru.  Yanıtı  da  kolay  değil.  Bir  yanım  "içe"  diyor  ama  ben  zaten  içerdeyim,  bunca  zamanlık  sessizliğimden  belli  değil  mi?  Neyse  biz  derinlere  inmeyelim,  ortalığı  karıştırmayalım.  Şimdi  sabah  sabah,  pazardan  yeni  dönmüşken  oturup  yazmak,  ev  pazardan  gelenlerle  dağınık  haldeyken,  sabah  6:30'da  uyandım  diye  kafam  bulanıkken,  çayım  yanı  başımda  beni  bekliyorken, Cennet  ablamdan  zor  zahmet  aldığım  (sahibi  var  ayırdım  dedi  durdu  sabah  sabah  ya  kıyamadı  bana)  süt  ocakta  kaynıyor,  taze  yer  fıstıkları  tuzlanıp  haşlanmak,  geçen  çarşamba  aldığım  bamyalar  ayıklanmak  üzere  suda  bekliyorken,  armutlar,  avokadolar,  erikler  ve  yeşilden  sarıya  yenice  dönmüş  halleriyle  limonlar  masadaki  kâseye,  mevsimin  son  incirleri  ve  simsiyah  tatlı  üzümler  buzdolabındaki  kâseye  kurulmuşken,  kırmızı  etli  biberler  közlenmek,  tavşan  yüreği  zeytinler  çizilmek,  yaz  domatesleri  doğranıp  dondurulmak  üzere  sessizce  sıralarını  beklerken  ne  yazabilirim  ki  ben?  Daha  da  ötesi  ne  yapabilirim?  Bir  yanım  diyor  ki  boş  ver  her  şeyi,  çık  dışarı,  dağları  seyretmek  için  parka  git.  Ötede  sessizliğini  koruyan  yanım  çaktırmadan  sen  uykunu  alamadın,  sütün  altını  kapattıktan  sonra  biraz  uyu  diyor.  Oysa  ben  zaten  aylardır  yazmamışım,  dostlarım  içerler  olmuş,  blogum  iyiden  iyiye  küsmüş.  Ne  diyeyim  ki  ben?  Sözüm  tükenmiş  a  dostlar.  Ondandır  sessizliğim.  Zaten  bugün  işim  çok.  Yoğurt  mayalanacak,  lor  yapılacak,  zeytin  çizilecek,  biber  közlenecek,  iç  börülce  ayıklanacak,  bamya  pişirilecek,  arada  acıkılıp  yemek  yenecek,  bu  meyveler  ne  tatlıymış  diye  sevinilecek,  kahve  vakti  gelince  lorlu,  keçiboynuzu  pekmezli  kekten  bir  kaç  parça  konup  kahve  ile  keyif  edilecek...  Bir  gün  daha  akıp  gidecek  hayattan.  Son kullanma tarihi geçmiş  sepetine  atılacak  bir  gün  daha.  Yine  uyuyacağım.  Yine  kalkacağım.  Bu  sefer  soframda  Burhaniye'nin  değil  Antalya'nın  pembe  domatesleri  olacak,  ekmeğime  avokado  süreceğim  (ki  bu  Antalya  kahvaltılarının  en  büyük  keyfidir),  Burhaniye'nin  o  mis  gibi  süt  kokan  lorundan  değil  kendi  yaptığım  peynirden  yiyeceğim.  Çayımı  Kazdağı'na  değil  Beydağı'na  bakarak  içeceğim.  Öyle  işte.  Niye  yazmıyorsun  diyordunuz  ya,  işte  bu  yüzden.