Tarhana yapımı: 4. gün

Dün akşam yoğurduğum tarhanadan iki kaşık alıp (Funda'cığım artık pişirmeye başlayabilirsin demişti) koydum tencereye. Sulandırıp çırpma teliyle çırptım. Tencereyi ocağa koyduğum, aklımda Aşık Veysel, "uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece, bilmiyorum ne haldayım, gidiyorum gündüz gece, gündüz gece..." Bir yandan karıştırıp bir yandan söylüyorum. İçimden geliyor. Nereden çıktı şimdi bu? Önce anlam veremiyorum. Sonra gazetede okuduğum haber geliyor aklıma. Nezihe Meriç'i kaybetmişiz. Ruhu şad olsun. Sevdiğim bir öykücüydü. Üzüldüm gitmesine. Sonra dün yürüyüş yaparken rastladığım beyi hatırladım. Beni durdurup konuşmasını. Bu sitede yaşı ilerlemiş öyle çok insan var ki. İnsan ister istemez kendi yaşlılığını düşünüyor. O yaşlara gelebilecek miyiz acaba? 75 yaşı düşünüyorum. Bundan 30 yıl sonrayı. Maya o zaman 33 yaşında olacak. Maya geliyor gözlerimin önüne. Özlem duyuyorum. Uzunmuş gibi geliyor bu süre. Yirmisindeyken 45'i hayal bile edemezdim, oysa zaman ne çabuk geçiyor. Ben bunları düşünürken tarhana pişiverdi. İçine bahçemizin nanesinden koydumdu bolca. Sarımsak rendeledim, deniz tuzu, toz biber, karabiber. Azıcık tereyağı ve dolapta azıcık kalmış sütü. Ne heyecan ama! Hayatımda ilk defa tarhana yapıyorum ve kendi tarhanamı içiyorum. Biraz ekşi geldi. Yoğurdunu mu çok koydum acaba diye düşündüm. Yoksa daha mayalanma süreci bitmediği için mi? Funda'nın annesinin sözleri geldi aklıma, "hava sıcak da olsa tadını alması için 9 günden önce serilmez, şimdi ekşiymiş, tatlanması için 9 gün şart," demiş. Vallahi öyle. Bekletsem mi acaba? O kadar çok bilgi arasında karar veremedim. Yar bana bir tutam kararlılık. Yok yok, yine de güzeldi tarhanamı kaşıklamak. Kendimi tutamadım, ikinci kaseyi de içtim.