Mutluluk üretmek

Haftanın ilk yazısını, sanırım ancak bu akşam veya yarın yazabileceğim. Ancak bu haberi bekletmek istemezdim. Eh, bir eklenti daha olsun bizim sümbül yazısına. Nasıl olsa mutluluk hepimize lazım. İşte bugünün mutluluğu:
Sevgili Berceste, Punto Ağabey ve Türkçe bilgesi eşi, simgemizi hazırlayan Fehmi dostumuz ve site komşularımızın desteğiyle, sevgili Özgül'ün isim annesi olduğu Doğru Yazalım, Doğru Konuşalım, Dilimizi Koruyalım kampanyamız bugün ('itibariyle start aldı' diyecektim 'televizyon dili' dediğim garip, şekli bozuk dile yerleştiği haliyle, şaka olsun diye ya kampanyanın duruluğunu suistimal etmek gelmedi içimden) başladı. İlk yazı ve kurallar için Punto Ağabey'in sitesini ziyaret etmeniz yeterli. İki haftada bir site komşularımız tarafından yayınlanacak yazıları heyecan ve sevinçle bekliyor olacağız. (Kampanyaya katılacak olan veya sitesinde duyurmak isteyen dostlarımızdan mümkünse kampanyanın simgesini veya en azından yazının bağlantısını sitelerine yerleştirmelerini rica ediyoruz. Ne kadar çok yayarsak, o kadar çok faydalı oluruz diyorum. Ne dersiniz? Daha fazla bilgi için Berceste'yi ziyaret edebilirsiniz.)
*
Büyük bir sürpriz oldu. Tesadüfen gördüm. Aaa, gerçekten de o. Pembe sümbülüm, ekranda. Şans getirmiş onu sevene. Üzerinde de diyor ki Ayın blogu: Mutfakta Zen! Yazıyı da Obur kedi kaleme almış. Ona da, Mutfakta Zen'i ayın sitesi seçen Bloglar alemi ekibine de teşekkürler!

Bazen küçük mutluluklar üreyip büyük mutluluklara dönüşebilirler. Çok miniciktirler. Her anlamda. Maddi değeri 3 liradır birinin mesela. Ufak bir saksıda, az biraz toprağın içinde bir çiçek soğanı. Bakılmış, büyütülmüş, açmış. Oysa rengiyle, kokusuyla kendisine verilen emeğin karşılığını kat kat verir. Kaç gün sürer ki yaşamı? Bir kelebeğinkinden uzun olmalı. Belki de değildir. Bilemem ki? Hiç bir kelebeğin yaşamını takip etmedim. Sadece yazın duvara kenetlenmiş, sessizce büyüyüp kelebeğe dönüşüşünü gördüm bir tırtılın. İçten içten, sessizce. Sonra uçup gitmişti. Gücünü topladığında. Saksıdaki sümbül ise henüz iki gündür göz hapsinde. Gece uykumun arasında kokusunu duymak, mutluluğu geceye taşıyan bir minik ayrıntı. Bilinçli ben duymasa da, bilincimin altındaki ben haberdar onun varlığından, an be an.


Aynı mutluluk, yani minik saksıdaki, iki farklı ışıkta iki farklı renge bürünüverir güzelliğini çerçevenin içine hapsetmeye karar verdiğinizde. İki büyütülmüş küçük mutlulukmuş gibi gelir size. Bir yerine iki kocaman mutluluğunuz oluvermiştir. Çayınız da varsa demliğinizde, yanında misafirler için yaptığınız, tabağın içinde kalakalmış muz, bal ve çikolatalı krep dilimlerini yiyorsanız ve çikolata bulanıyorsa yanaklarınıza ve siz bunu umursamıyorsanız, o kocaman mutluluk tarafından sarmalanmışsınız demektir, aynı kelebeğin kelebek olmadan önce kendini içine hapsettiği sır perdesinin sarmaladığı gibi...