02 Ekim 2009

Geçmişten bir gün

Bu not Hilal'e: Hilal'ciğim, bendeki e-posta adresinden sana ulaşamıyorum. Artık blogun da yok. E ben sana nasıl hal hatır soracağım? Bir zahmet yazar mısın güncel adresini? Sağolasın!
*
Geçen yıl bugünlerde bir aylık gezimi bitirmek üzereydim. Bu fotoğrafı çektiğim gün ise seyahatimin henüz başını işaret ediyor. İlk sabahım. 32 derecelik, güneşli Burhaniye'den sonra kendimi bir anda 14 derecelik, yağmurlu ve gri Stokholm'de bulmuştum. Bambaşka bir coğrafya, yeni bir iklim, yeni bir mevsim, yeni insanlar, yeni yerlere doğru atılacak adımlar, yolda olmanın çekiciliği, vurdumduymazlığı... Bu satırları yazarken sadece bir yıl öncesini değil, on, yirmi, hatta otuz yıl öncesini düşündüm. Okullar bugünlerde açılır. Lisedeyim, arkadaşlarıma kavuşma sevinciyle gidiyor olmalıyım okula, okullu olmaya, ders çalışmaya bayıldığımdan değil. Güzel dostluklarımız vardı. Daha 11 yaşındayken biraraya gelmiş, serpilip büyürken dostluklarımızı da büyütmüştük. Aile gibiydik aslında. Eskişehir Anadolu Lisesi. Sabah 8:30'dan akşamüzeri 3:30'a kadar, yani neredeyse bütün bir gün okulda, arkadaşlarınlasın. Haftasonları buluşmalar, basketbol gruplarımız, maç seyretmeye gidişlerimiz, hatta okuldan kaçıp fotoğraf çektirdiğimiz bir günün kırık anısı. Bugünlerde lise arkadaşlarım ve o günlerin anılarıyla doluyum. Hani demiştim ya acaba hangi arkadaşımı bulsam diye, şimdi bir değil, on değil belki elli tane lise arkadaşımla haberleşmekteyim. Nasıl bir trafik. İlkokuldan bir kaç arkadaşım bile var trafiğin içinde, ne heyecan! Konuştukça hatırlanıyor anılar. Sen benim kitaplarımı yere fırlatmıştın, ben senin derste uyuman için kalkan olmuştum, okuldan nasıl kaçmıştık, sen amma inektin... Geçmiş ne garip bir şey. Ne zaman oldu bitti, sonra nereye çekip gitti? (Fotoğraf Stokholm sokaklarındaki bir hediyelik eşya dükkanından.)

13 yorum:

Bir Dilim Düş dedi ki...

Tijenciğim vallahi yazını okurken ben de daldım gittim anılara, ne güzel şey gülümseyerek dostları, dostlukları hatırlamak. :))

SEvgiler,
Evren

beste dedi ki...

gecmis aslinda hic unutulmamis sadece saklanmis ufacik bir kivilcimla geri geliyor, eski kaybedilmis dostlari bulmak cok heyecan verici biraz insanin kendisiyle muhasebe yapmasina yol aciyor. Yorucu ama keyifli:) Kolay gelsin

Damak Tadı dedi ki...

Geçmiş hep aklımızda Tijen'ciğim..O günlerde yaşanmışlıklar güzelse hele..Şimdilerde herşey çok suni, tıpkı dostluklarda olduğu gibi..Eskiden hiç de öyle değildi..Keşke hep eskilerde kalsaydık..Paylaşımın yine hüzünlendirdi beni canım..Kalemine sağlık..Sevgilerle..

Krema Tadında dedi ki...

dostları hatırlamak ne kadar güzel:))

PASTA DANTELA dedi ki...

Merhabalar tijen hanım ne kadar güzel anlatmışsınız dostlukları geçmiş anıları... ben geçmişi düşününce hep gözlerim dolar ağlarım bir daha o günlere dönememek mi yaşlanmakmı beni ağlatan bilmem..sevgi ile kalın...

aysegul dedi ki...

Tijen ablacığım,annem de geçmişin
özlemi ile yaşayarak,güzel ve hüzünlü anılarını benimle paylaşır.
Ben de,maalesef o günleri yaşayamadığım için kendimi şanssız
hissediyorum.Yine harrika anlatmışsınız,adeta sizinle yaşadım
ve hüzünlendim...Sevgilerrr

MUTFAKISTAN dedi ki...

TIJENCIGIM OZLEMISSIN ARKADASLARINI
NE GUZEL OLURDU BUYUK BIR BULUSMA AYARLASANIZ MUZIPLIKLER YAPSANIZ
KIM BILIR BELKI OLUR BIR GUN
SEVGILER

Tijen dedi ki...

Darısı hepinizin başına! Eski arkadaşları bulmaya devam.

Nur dedi ki...

Merhaba Tijen, evet geçmiş ne garip değil mi, dönüp bakınca iyisiyle kötüyse hatırlanan şeyler ama en güzeli eski dostları kaybetmemek. Bir de şöyle olur mesela, çocukluk ve gençliğini geçirdiğin birkaç dostu yıllar sonra bulsan yeniden hiç zaman geçmemiş gibi kaldığın yerden devam edebiliyorsun dostluğa, o dostlar seni gerçekten bilenler çünkü ve yılların geçmiş birlikte, genelde benzemezler sonradan gelenlere..Bilmem herkes paylaşır mı bu düşünceyi ama benim eski dostlarım gerçek dostlarımdır:) Ben de hatırlayınca onları ve buluşunca yıllar sonra her zaman mutlu olurum geçmiş ne kadar garip gelse de:)

Kitchen Sweet Kitchen dedi ki...

Benzer şeyler hepimizin başına geliyor galiba.10-15 yıl boyunca neredeyse hiç hatırlamadığımız insanları hatırlayıp merak etmeye başlıyoruz.Acaba şimdi neredeler,ne yapıyorlar?

Zehra Gürgen dedi ki...

Tijen'cim dostluklar hiç eskimiyor değil mi?
Hele güzel anılar..
Zamanla insan, "doğru insanın" hayattaki en kıymetli şey olduğunu anlıyor.Bunu geç yaşına rağmen öğrenemeyenlere acıyorum...

Bir Dut Masalı - nUnU dedi ki...

tijenciğim ben çok iddialı bir şekilde bu konuya vakıfım.
okadar şanslıyımki bu konuda..
ilkokul dan taa bugünlere dek kaybolan kimse kalmadı desem yeridir..
insan kardeş ötesi oluyor bu gibi zaman dilimlerinde..
biz et-tırnak gibi oldukk
DARISI SANA CANIM..
KEYFİNİ ÇIKAR BU ANLARIN..
ÇOKkkkk iyi gelecek :)))))

mutfakta havva var dedi ki...

MERHABA ÇOK GÜZEL ANLATMIŞSIN GEÇMİŞ ARKADAŞLAKLARINI UMARIM TÜM ESKİ GÜZEL ARKADAŞLARINI BULURSUN. BEN UZUN ZAMANDIR BLOGUNU İZLİYORUM VE ÇOK BEĞENİYORUM. BENDE GEÇEN HAFTA BİR BLOG AÇTIM GELİP FİKRİNİ SÖYLERSEN ÇOK SEVİNECEĞİM. UMARIM BENDE GELECEKTEKİ ARKADAŞLARINDAN BİRİ OLURUM. İZMİRDEN HAVVA