Mutfakta terör

Dağarcığımda mutfaklı anılar var, bir sürü. Onlara bakarak kendimi analiz etmeye çalışıyorum. Bir nevi karakter tahlili. Bir tanesi, daha doğrusu iki tanesi eski zamanlardan. Mutfakta birlikte çalışmaktan zevk aldığım iki kadın var. İkisiyle de pek görüşemiyorum artık, heyhat. Biriyle yıllar önce Bodrum'da, kadehlerde Kavaklıdere Kalecik Karası ile, diğeriyle İstanbul'da, Cihangir'de. Kadehlerde ne var bilmiyorum. Belki kadeh yoktu da, onu da hatırlamıyorum, çok zaman geçti üzerinden. Ama ikisiyle de mutfakta çok keyifli çalıştığımı hatırlıyorum. Sonra Bodrum'da aşçılık günleri. Mutfakta çalışırken her aşamada kirli şeyleri toplar, yağsız olanları yıkar, yağlı olanları kaldırır, tezgahı siler, bıçakları, kesme tahtalarını yıkar, kurularım, yeniden, yeniden kullanacağımı bilsem dahi. Oysa mutfağı paylaştığımız bir arkadaş hiç böyle değil. Bilakis, salata yaptıysa mesela, rendede havuçlar yapışmış duruyor olur. O ise işini bitirmiş, önlüğünü atıp bahçeye çıkmıştır. Arkasını kim toplayacak? Oysa hemen yıkansa hiç sorun olmaz. En büyük tartışmamız mutfaktaki temizlik. Sonra bazen bizim deli öğretmen kız gelir, haftasonları. Restoran kapalıdır. Mutfakta kendimize yemek yaparız. O hep benim dibimde durur, kollarımız birbirine çarpar. Şuleeee biraz uzağa git derim, koca mutfakta gelip benim dibimde durma. Sonra annem. Ne hikmetse ne zaman mutfağa girsem, onun da giresi tutar. Sonra misafir ettiğim bir arkadaşım. Ben kahvaltı hazırlıyorum, o yanımda tezgaha yaslanmış duruyor. Oysa o orada durduğunda ben dolaplara ulaşamıyorum. Veya çekmeceden bıçak alamıyorum. O sürekli yer değiştiriyor, ben sürekli bir yerlere uzanmaya çalışıyorum. Bir kaç kere ima ediyorum ama anlamamakta direniyor. Bu beni daha da rahatsız ediyor. Sonra anlıyorum ki ben bir mutfak teröristiyim. Özgürlüğüm elimden alındıysa mutfakta, elim kolum bağlanmış gibi oluyor, geriliyor, mutlu, mesut, kendi tempomda çalışamıyorum. Aranızda başka mutfak teröristleri var mı merak ettim. Yoksa bir ben miyim mutfak delişmeni? (Yalnız olmadığını bilmek ne güzelmiş. Üzerimden büyük bir yük kalktı. Yoksa kendimi huysuz belleyeceğim iyice. Demek ki insanlık hallerinden biriymiş bu da.)