Ve bir "nane" hikayesi

Bu da bir nane hikayesi. Bizi sürprize yaklaştıran hikaye. Yazarken, neden bilmem, tüylerim diken diken olmuştu. O hiç tanımadığım, varolup olmadığından bile haberdar olmadığım yaşlı kadının yalnızlığı beni çok etkilemişti:

Tanıştığım en şık, en zarif, en alımlı kadındı. Onun yanında kendimi hep eksik hissederdim. Ya kıyafetimi beğenmez, ya saçımı onun gibi toplayamadığım için sürekli elimi saçıma götürür ya da şişman ve çirkin bulurdum kendimi. Erkek olsam ve aramızda bunca yaş farkı olmasa ona aşık olurdum, buna eminim. Kaç yaşında olduğunu hiç sormadım ya seksenine yaklaşmış olduğunu düşünürdüm. Çok bakımlı olmasına rağmen gözlerinin kenarındaki kırışıklıklar ve ellerinin üzerindeki lekeler yaşını ele verirdi. Bazen genç kızlığını anlatırdı. Babası Mısır’ın soylu ailelerindenmiş. Ailesinin erkekleri hep üst düzey görevlerde çalışmış. Hatta bazı akrabalarının Osmanlı saraylarında görev aldığını anlatırdı. Çocukluğu Kahire’de, çok şık bir konakta geçmiş. Cariyeler, hizmetçiler, aşçılarla. Yemek yapmayı bu yüzden öğrenemediğini söylerdi. Gerçi bazen çok sevdiği dadısını görmek bahanesiyle mutfağa inip aşçıların telaş içinde yemek yapmasını izlermiş. Bazen ben yemek yaparken yanıma gelir, öyle şeylere dikkatimi çekerdi ki bu püf noktalarını nereden bildiğini bir türlü anlayamazdım. Sonradan çocukluğunda izlediği aşçılardan öğrendiğine kanaat getirdim. Konakta çok sık davet verilirmiş. O da sofranın hazırlığında annesine yardım eder, en şık, en pahalı yemek takımlarının çıkarılıp masaya dizilişini, gümüş şamdanların yerleştirilişini izlermiş. Annesi sofra takımları konmadan önce masayı ezilmiş nane yapraklarıyla sildirirmiş. Bir gün bunun nedenini sorduğunda nane kokusunun misafirperverliğin sembolü olduğunu, ailesinin bu geleneği nesillerdir sürdürdüğünü, büyüdüğünde onun da sürdürmesini istediğini söylemiş annesi. Bana demetlerce nane aldırırdı misafir geleceği zaman. Birazıyla masayı ovdurur, birazını da sofranın ortasına koymak için kendi elleriyle hazırladığı çiçek buketinin arasına serpiştirirdi. Bunaltıcı yaz akşamüstleri benden naneli çay istediğinde o günleri özlediğini anlardım. Onca zenginlik ve şaşaalı bir yaşamdan sonra Nişantaşı’ndaki şu küçücük apartman dairesine anılarını bile sığdıramadığını anlar, ona geçmişini getirebilmek için demet demet nane taşırdım. (Bu fotoğraf bir Bozcaada kahvaltısında çekildi. Sevgili arkadaşım Ümit hazırlamıştı. Ada yapımı bir keçi peyniri o güzelim bahçe nanelerinin altına serilen.)