Bu eller yapar da yenmez mi?

Maya'cığım büyümüş de makarna yaparken babasına yardım edermiş. Nasıl da yakışırmış miniğime bu işler. Önlüğünü takar, ellerini yıkar işe girişirmiş. Öyle dikkatle izlermiş ve öyle iyi uygularmış ki söylenenleri, profesyonel bir aşçı kadar maharetle kullanırmış ellerini.
Yaaa, işte Maya'cığım büyümüş, makarna yaparmış. Çocuklar mutfakta ne kadar eğleniyorlar değil mi? Yepyeni bir oyun alanı mutfak onlar için. Öyle keskin ki zekaları bu yaşlarda, söylenen şeyi anında öğreniyor ve yazıyorlar belleğe. Artık ömür boyu kullanacakları bir birikimleri var ve her gün yeni şeyler ekleniyor listeye. Her baharda yeni çiçekler ve yeni filizler görüyor, sonbaharda dökülen yapraklara şaşıyor, her sabah güneşin doğmasını bekliyor, kitaplarda ayı gördüğünde ay dede gece çıkar, o zaman uyuruz diyorlar. Onları bunca heyecanlandıran şeyler bizim belleğimize yıllar önce girmiş, yerleşmiş. Artık hiç biri yeni değil. Hiç biri onları şaşırttığı kadar şaşırtmıyor. Ancak onların şaşkınlığını izlemeye bayılıyoruz. O yumuk ellerle yoğrulan makarnayı yemek için heyecanlanıyoruz mesela. Yanında bir kadeh Sangiovese. Toskana'dan. Ha tabii o kendi yaptığı makarnayı yemiyor. Kuralları var çünkü. Bazı şeyleri abla olunca yiyecek. Domates mesela, veya haşlanmış mısır. Abla olunca "bubbles water" da içecek Maya, soda yani. İş yapmaya gelince abla ama yemek sofrasında kurallar değişiyor. Ve tabii kuralları kendisi koyuyor!