Canın tatlı çektiğinde

İnsanın canı tatlı çektiğinde etrafında yiyebileceği bir şeyler olması güzel şey. Yoksa sokağa fırlayıp ne içerdiğinden emin olamadığı bir şeyler alıp sonra da mideyi bozabilir. En iyi pastane bile olsa, yahut fırın, tatlıcı falan, hazır ürünlerin hemen hepsinde bir şekilde yemek istemeyeceğiniz şeyler bulunabilir. Katkı maddeleri, gıda boyaları, aroma artırıcılar, glikoz... Geçen gün halis mulis bal üreten bir dostla konuşuyorduk. Dedi ki artık ucuz balların arıyla ilgisi yok. İmalathanelerde hazırlıyorlarmış. Glikoz, şeker, o, bu derken bala benzer bir şeyler çıkıyormuş ortaya. Onun balının kilosu 30 ytl. Eh tabii ki rekabet edemez 5 liraya, 10 liraya bal satanlarla.

İşte bu resimde gördüğünüz de görünüşte ve lezzette doğala yakın bir tatlı. İnsan bakınca ne bu diyebilir. Hatta sorsam belki tahmin edemeyecekler çıkar. Cevizli dut pestili. 1957'den beri Erzurumlulara şeker, çikolata ve benzeri lezzetler satan Şekerci Osman'dan alındı. (Böyle dükkânları keşfetmeyi sevdiğimi biliyorsunuz. Ailecek çalışıyorlar. İçerş girdiğimde kurucu Osman beyin gelini ve torunları vardı. Canla başla kandil şekeri kutuları hazırlıyorlardı. Erzurum'da kandilde kutu kutu şeker hediye edilirmiş.) Kocaman bir kalıbın yarısı. Ekmek dilimler gibi incecik dilimleyip dilimleri de üçe bölüp tabağa diziyor, sonra da gelip gidip yiyorum. Bol yağlı yahut peynirli yahut şunlu bunlu pastalardan, aşırı şerbetli tatlılardan bin kat daha iyi. (Yazıyı yayınladıktan hemen sonra Radikal gazetesinde bir haber gördüm. Haberin başlığı şöyle: "Boyalı gıda hiper çocuk mu yaratıyor?" Yazıyı okumak isterseniz burayı tıklayın.)