Uğultulu bir günden

Rüzgar deli deli esiyor. Rüzgar oldu mu Ağustos böcekleri ötmüyor cır cır. Rüzgar dindi mi çıkıyorlar ortalığa. Essin istiyorum. Durmasın. Hava sıcak. Rüzgar olmadı mı bunaltıyor insanı. Bahçedeki gariban sebzeler kendilerinden geçmiş, yerlere yayılmış durumdalar. Güneş çekilse, sulasam, serinleseler. Bir yandan kısır yiyorum. Işıl yaptı. Öyle güzel ki tadı. Hatay usulü dedi, içinde zeytinyağında kavrulmuş kuru soğan var. Sonra nar ekşisi var, limon var, kimyon var... Domateslerle maydanozlar bahçeden. Kısırı içine koyup yiyeceğimiz marullar da. Gerçi ben marulların suyun öpücüğü ile kendine gelmesini bekleyemedim, koydum bir kaseye kaşıklıyorum. Maya'cığım odasında dinleniyor. Akşamüzeri denizde harcayacağı enerjiyi toplarken o, biz rüzgardan mı, sıcaktan mı bilinmez, pelte kıvamındayız. Hepimiz adına konuşmayayım, ben öyleyim en azından. Arşivimde kısır foroğrafı var mı diye düşünüyorum. Bu sıcakta kim fotoğraf çekecek şimdi. Yok galiba. Zihin arşivimi tarıyorum, çıkmıyor bir şey. Yeşillik fotoğrafı koysam diye -neden ki- Baltık ülkelerinin pazarlarında çektiğim fotoğrafları gözden geçiriyorum. Yandaki konuyla en alakasız olanı belki. Yani evet kısırda dereotu var ama ışgın yok. Fotoğraftaki dereotları da dikkat ederseniz çiçekli, tohumlu. Oralarda turşuya konurmuş. Bir sonbahar günü, herkesler paltolarına sarınmış. Soğuk çünkü oralar, bizde yaz hala hüküm sürse de o günlerde. Pazarlar rengarenk. Herşeyden almak istiyorum. Eve götürmek, turşular kurmak, yemekler pişirmek, reçeller kaynatmak. Oysa ben sadece bir turistim. En fazla bir yemek pişirebilirim kaldığım evin mutfağında. Nereden nereye. Yeşillik fotoğrafı ararken başka ülkelere, başka mutfaklara gittim. Sıcak bunalttı diye mi uzaklaşıverdim şu andan bir bilebilsem...