Tam kıvamında

Bugünkü salatamın herşeyi kıvamındaydı. Yağı, tuzu, limonu. Aslında basit bir salata. Öncekilerden pek bir farkı yok. Bildiğiniz malzemeler, marul, taze soğan, bahçe rokası, yabani semizotu, bahçe maydanozu, dereotu, taze kırılmış ceviz, ayıklanmış ayçiçeği, deniz tuzu, erken hasat sızma zeytinyağı ve limondan oluşuyor. Bir de çıtır salatalık var içinde, ufalak doğranmış. Bazen limonunu fazla kaçırıyorum salatanın. Çok ekşi oluyor. Belki yağını az koyduğum için bu yönteme başvuruyorum (koca bir çanak salataya sadece 1 çorba kaşığı zeytinyağı). Bugün öyle yerindeydi ki tadı, tuzu, ekşisi, büyük bir keyif duydum salatamı yerken. Sonra bir an yaşamı düşündüm. Herşey dilediğimizce olsa dedim. Sağlığımız, enerjimiz hep yerinde olsa, soframızda hep sağlıklı ve güzel yiyecekler olsa, hayatımızın sonuna kadar sorunsuz yaşamamızı sağlayacak kadar paramız olsa, herkesi sevsek, herkes bizi sevse, etrafımız güzelliklerle çevrili olsa. Oysa hayat insana keyif veren bir salata kadar tarifi belli ve öngörülür bir şey değil. Bir yandan salatamı atıştırırken bir yandan da bilgisayarımdaki fazlalık dosyaları siliyordum (nasılsa birer kopyası yedek bellekte var). Böylece bilgisayarı hızlandırmaktı amacım. Bunun bir başlangıç olmasını diledim. "Ruhumu ağırlaştıran, içimdeki nefret tohumlarından kurtulmamı engelleyen" insanları da bu kadar kolay silebilsem ya. Üstelik onları yedek bellekte de tutmak istemiyorum. Gelin görün ki bizi ağırlaştıran duygulardan kurtulmak o kadar kolay olmuyor. Daha çok emek gerekiyor bu iş için. Nereden başlamalı bilmiyorum. Belki hayatımın yediğim salata kadar dengeli olmasını arzulayarak, bu emele ulaşmak için çaba göstererek başlayabilirim. Sanal da olsa "delete" tuşuna basıyorum zihnimde. Haydi gidin, yok olun hayatımdan!