Bir gün daha geçiyor hayattan

Sabah 8:30. Burhaniye meydanı sakin. Bankamatiğin önünde kimse yok. Biraz para çekmek lazım çünkü cebimdeki yetecek gibi değil. Pazardan önce her hafta yaptığım gibi börekli kahvaltımı yapacağım koca çınarın altında. Kemere doğru yürürken bir ses çalınıyor kulağıma: "Köfte iki liraaaa." Bir kadın geçiyor, gençten. Dükkan sahiplerine hayırlı işler diliyor. Çay bahçesinde yeni bir çocuk var. Ufacık bir şey. Hemencecik getiriyor çayımı, sağolsun. Pazara kavuşmak harika. Tanıdıklarla sohbet etmek. Biri sesleniyor oracıktan: "Fotoğraf çekmiyor musun artık?" Sen iste yeter ki, getiririm bir gün makineyi. Yanındaki bahçıvan, "ah bizim bahçeye gelsen, böyle sulama yaparken çok fotoğraflık oluyor. Duvara asardık," diyor. Taze nohutun belki de son haftası. 3-4 dakika haşlayıp sosa koydum mu harika oluyor tadı. Miniklerini Maya'ya ayıracağım bu sefer, seviyor öyle şeyleri bazen. Barbunyayla karışık pişirdiğim fasulye soğuyor, pazardan gelir gelmez ayıklayıp pişirdim birlikte, Gökçen beyi anarak ("çakıldaklı fasulye" deyimini o soktu mutfak literatürüme). Serpil'ciğim dün akşamki yeni ay ve güneş tutulmasının vermek istediği mesajın "kendimizle bütünleşerek yeni bir doğuma gitmek" olduğunu söylüyor gönderdiği mektupta. Bir de diyor ki, depolama ihtiyacı korkudan gelir. Depoladığın her neyse bırak. Paraysa, yiyecekse, kiloysa, duyguysa, hastalıksa... Bırak ve özgürleş hepsinden. Özgürleşmeye niyet ediyorum, bir gün daha geçerken hayattan. Sakinim. İçimde bir huzur dalgası, siliyor yavaşça eski kayıtlarımı. Özgürleştiriyor bir nebze.