Renk gelsin diye

Bu sabah gözleri normalde pırıl pırıl, cıvıl cıvıl bakan bir genç kadın bana "öfff bugün işe gitmeyi hiç istemiyorum," dedi. Akşamı iple çekiyormuş. "Sana çok hak veriyorum," dedim. Ben de geçtim aynı dönemlerden. Ayaklarımın geri geri gittiği, ofis dışında olmak için her fırsatı değerlendirdiğim, işe gitmekten nefret ettiğim bir dönemi hatırladım. (Şimdi çok şanslısın diyenler olacaktır, bu bir şans değil arkadaşlar, emek vererek yaratıyorsunuz herşeyi. Karar vermek, aradaki zor dönemlere katlanmak, güçlü ve sağlam olmak zorundasınız, yapmak istediğiniz şeyi becerene kadar.) Böyle zamanlarda insan mirasyedi olmak istiyor. Keşke çalışmak zorunda olmasa, keşke para kazanmak için çırpınıp durmasa, keşke yarını düşünmeden yaşayabilse, keşke, keşke, keşke. Ama bu şans herkese verilmiyor (hoş bazen mirasyedi olmanın şanstan çok şanssızlık olduğunu düşünürüm. Öyle insanların çoğunun hayatta belli bir amacı olmaz, dalgalı bir denizdeymişcesine sallanır dururlar.) Yine de bazen hayaller kurmadan edemiyor insan. Ona şöyle dedim: "Dilerim tez zamanda gerçekten en sevdiğin şey neyse hayatta, onu yaparak yaşayabileceğin bir fırsat çıkar karşına, ya da sen yaratacaksın o fırsatı." Öğle yemeğini çantasına koydu, ona verdiğim dut kurularıyla pikan cevizlerini de ve söylenerek ofisine doğru yola koyuldu. Giderken, "haftasonunu iple çekiyorum," dedi. Şunun şurasında iki iş günü kaldı ama belki biraz renge ihtiyacınız vardır diye düşündüm ve bu çok renkli fotoğrafı paylaşmak istedim. Ofislerinde olmak istemeyen tüm dostlara atfolunur...