Bu sabah kahvaltıda

Bizim minik prenses cumartesi günleri mahallelerindeki koca parkta futbol kursuna gidiyor. Başta pek istekliydi ya bu aralar biraz zoraki gidiyormuş. Onu konuşuyorduk sabah kahvaltıda. Sonra bizim çocukluğumuza geçiverdik. "Sen," dedi annem, "hiç yerinde durmazdın. Mahallenin muhtarı gibiydin. Maya kadarken mahallede herkes seni tanırdı. Yolda yürürken tanımadığım insanlar seninle konuşurdu. Ne zaman tanışırdın, arkadaş olurdun hepsiyle bilmem ki. Gözümüzü ayıramazdık üzerinden, anında kaybolurdun bir yerlere. Otobüs bekleriz durakta, ben gelen otobüslerin numaralarına bakarken sen yok olursun. Bir bakarım otobüsün direğine tırmanmışsın. Ah ne uğraştırırdın beni!" Sonra bir lokma aldı ekmeğinden, bir yudum da çayından. "İnsan çocukken neyse büyüyünce de öyle oluyor, baksana çocukluğundaki gibi alıp başını gitmelere bayılıyorsun." Kahvaltı masamızda kızarmış simit dilimlerinin üzerinde gördüğünüz kuru domates sosundan da vardı. Simit yoktu bu sefer, annem belediyenin ekmek fabrikasında yapılan kepekli ekmeğini, bense kendi ellerimle yoğurduğum tam unlu, ayçiçeği ve kişnişli ekmeğimi yiyordum. (Annem nedense benim ekmeğimi sadece fırından yeni çıktığında seviyor, kenarlarından istiyor, sonra bir daha yemiyor.) Geçen yaz bolca kuruttuğum ve kışın ne hikmetse kullanmayı unuttuğumuz kurutulmuş domateslerin bir kısmını sıcak suda bekletip sıkmadan mutfak robotuna koydum. Üzerine biraz kavrulmuş çam fıstığı, tuz, sızma zeytinyağı, sarımsak. Güzel bir püre haline gelene kadar çekip dolaba kaldırdım. Pek nefis bir şey oluyor, tavsiye ederim.