Her gün bir elma

Haydi çekinme. Uzan al şu elmayı, şöyle bir parlat elinle (sür üzerine ne olacak ki), bir ısırık al. Sulu ve tatlı bir elma bu. Lezzetli. İlk ısırığı aldığında kendini öyle iyi hissedeceksin ki. Sonra bir ısırık daha, bir tane daha... Bir bakmışsın ısıra ısıra bitirmişsin. İkincisi var mı diye aranacaksın. Unuttun değil mi? Bugün hiç meyve yemedin. Oradan oraya koşturman lazımdı çünkü. Aklına bile gelmedi meyve yemek. Çantana bir muz, bir mandalina, hadi olmadı bir kaç kuru kayısı atmış olaydın, vapurda giderken, postanede beklerken, öğle yemeğine daha çok varken açlığını adam gibi bastırabilirdin oysa. Olaydı, ah bir elma olaydı. Hem mutlu da ederdi seni. Yani ne bileyim o marketlerdeki, büfelerdeki içeriği karmaşık gofretlerden, bisküvilerden daha iyi değil mi? O ne idüğü belli olmayan şeylerde ne vitamin var ne mineral. Yağ var, emülgatör var, koruyucu var, boya var, ooo var babam var. Ama vitamin yok. Ha tabii kalori de var. Yağlı yağlı kalori. Elmada da var kalori ama yağ yok. Lif var ama. Barsakların iyi çalışsın diye. Şeker var ama doğal formunda. Rafine falan değil. Aman canım kırk yıllık elmayı sana ben mi anlatacağım. Bak sağına soluna yok mu bir elmacı?