İmece Evi

Bazen insanın canı yayılmak ister. Rüzgar esmelidir öyle zamanlarda. Güneş batmak üzere olmalıdır. Zeytin ağaçlarının altı püfür püfürdür. Tahtlar kurulmuştur, üzerine yaygılar yayılmış, minderler konmuş. Yaygıların üzerinde kuru zeytin yaprakları. Deniz hafiften dalgalıdır tabii. Sesi gelir, fışır fışır. Dinlendiricidir bu ses. Dinginler insanı, tıngır mıngır. Cırcır böceklerinin cırcırlarına bile sinir olmazsınız. Çünkü onların sesi doğanın sesidir. Korna gürültüsüne pekala yeğ tutulur. Çay demlenmiştir, siz denize girip çıkmışsınızdır. Sabun dökülmüş, kurumuş, bir kısmı boncuklarla ipe dizilmiş, bahçeden kabaklar koparılmış, yemekler pişirilmiş, domateslerin dibindeki semizotları salataya dönüşmüş... İmeceevi burası. Sonra daha fazla bilgi gelecek elbet ya şimdilik bu kadar. Hele bir fotoğrafı yükleyip bakayım nasıl olmuş. Sonra çıkıp cırcır böceklerine susun yahu yeter sizden çektiğim diyeyim. Ama yok, kızmayacaktım onlara. Korna sesinden iyidir dedimdi ya. Sahiden de öyle. (Tabii dostlar da yanınızdadır, çok zamandır görmediğiniz sevdiklerinizi görmüş, yeni dostlar edinmiş, yeni bilgilerle donanmışsınızdır. Hele de bir zeytinyağlı profiterol var ki...)