Berlin'de çilekli düşler

Eklemeden edemedim. Kim duysa bu ne hız diyor. Hani kitaplar arka arkaya çıktı ya, ondan. Diğer kitaplarımı okuyanlar biliyor, son kitabım Aralık 2005'te yayınlanmıştı, aradan neredeyse 3 yıla yakın zaman geçmiş. Hele bir de her iki kitabın başlangıçlarının çok önceleri olduğunu düşünürseniz iki kitabın arka arkaya çıkmış olmasının tesadüften ibaret olduğunu görürsünüz. (Mutfaklardan Taşan Öyküler'in başlangıcı 17 Eylül 2003, Turunç Kokulu Düşler'inki ise aşağıdaki yazıda da belirttiğim gibi 19 Eylül 2002. İkisi de eylül ayında başlamış ama biri altı yıl, diğeri beş yıl önce.) Bir şey daha var, söylemeden geçemeyeceğim. İşin içinde olmayanlar kitap yazarak iyi para kazanıldığını düşünür hep. Oysa ancak kitapları çok satan yazarlar (en az 10-15 bin) makul bir gelir elde ederler. Türkiye'de yazara verilen telifler çok düşüktür. Yazar hemen her zaman yayınevinden de, dağıtımcıdan da, kitabevinden de az kazanır. Kitaplar ya bin adet basılır, ya iki bin. O kadar kitaptan alacağınız telifle ne köy olursunuz, ne kasaba (kitabınız yeni baskılar yapmaz ise). Hele de tek gelir kaynağınız yazmaksa ve tüm hayatınızı bu işe adadıysanız yazarak geçinebilmek için sürekli yazmak, sürekli üretmek zorundasınız. Bazen teliflerinizi aylar sonra alırsınız, hatta hiç alamadığınız durumlar da olur (şu an artık çalışmadığım bir yayınevinden 2 yıl önce çıkmış bir baskının telifini hala alamadım mesela!) Hani diyeceğim o ki, yazarlık dışarıdan göründüğü kadar kazançlı ve kolay bir iş değil. Bazen atadan kalma mirasım olsa ne güzel olurdu diye düşünmeden edemem. O zaman üretmek daha kolay, daha zevkli olurdu.
*
Turunç Kokulu Düşler'den çilekli düşlere geçtik. Düşle gerçek birbirine karıştı. O ben miydim? Ben Berlin'de miydim? Aylardan Nisan mıydı? Mine'yle bir güzel çiftliğe mi gitmiştik? Gitmiştik sahi. Ne güzel bir gündü. Domane Dahlem'di çiftliğin adı. Bir yandan çalışan bir çiftlik, bir yandan açık hava müzesi. Ailelerin çocuklarıyla geldikleri, her tür organik yiyeceği satın alıp tarıma ve geleneksel el sanatlarına dair bilgi alabilecekleri bir yerdi burası. Şekerleme ve çikolata panayırına gitmiş, Alman tatlı ve pastalarından tatmıştık. El yapımı marzipanlar (badem ezmeleri), rosinenzopf (bir tür mayalı çörek), rhabarber kirsch kuchen (ışgınlı, bademli tart)... Bu pasta da Almanların tipik bahar pastalarındandı. Ne çok tatlı, pasta, şekerleme vardı ortada tadılacak. Ayrılmak gelmemişti içimizden. Bütün bir gün tatlı yemekten karnımız ağrımıştı. Sonra? Sonra galiba midemizi ufalak tefelek pizzalarla bastırmıştık. Birden o güne gidiverdim. Galiba o güne geri dönmemin bir nedeni bu sabah Bergama Müzesi'nde çektiğim fotoğraflara bakmış olmam. Berlin'deki değil, Bergama'daki. Sade ve ufak bir müze ya o heykeller, kabartmalı lahitler, antik eserler insana keşke Berlin'deki tapınak geri gelse, tüm ihtişamıyla kendi yerinde sergilense dedirtiyor, derin bir ahla birlikte...