Yerinden yurdundan edilmek

Bu kurabiyeleri iki yıl önce yapmıştım. Yine bu zamanlar olmalı, kayısılı olduğuna göre. Kayısı en sevdiğim meyve değildir ya iki tane kayısı ağacımız var. Sağolsunlar, dikmişler vakti zamanında, büyümüş. Biri kışın devrilmiş. Onu daha çok seviyordum ya geçen yıl altındaki domateslere, biberlere daha çok güneş gelsin diye budatmak istediydim. Ben uçlardan kesilir diye düşünürken ana dallardan birini kesivermişti bahçıvan. Kolu kesilmiş gibi geldiydi, içim titredi. İşte o ağaç devrilen. Dengesi bozuldu zahir. Kökü sağlam değil deseler de. Basit bir kurabiye aslında, ne koyduydum ki harcına, un, yoğurt, karbonat, şeker, biraz da yağ koymuş olmalıyım. Açıp ortalarına yarımşar kayısı yerleştirip kenarlarını kapatmış, fırınlamıştım. Bugünlerde yine kayısılı bir şeyler yapma telaşına düşünce aklıma geliverdi. Yapmadım gerçi. Onun yerine kuruttuk, annem marmelat yaptı eşe dosta armağan etmeye. Bolca da konu komşuya dağıttık. Kurabiyeler iyi güzel hoş da, bugünlerde ben hep kolu kırılan insanları düşünüyorum. Yerinden yurdundan edilen, göçe zorlanan insanları. Yunanistan'dan Türkiye'ye, Türkiye'den Yunanistan'a, Bulgaristan'dan Türkiye'ye, Türkiye'den Ermenistan'a, Amerika'ya, Kazan'dan, Kafkaslar'dan Türkiye'ye... Belki Esther Heboyan'ın İstanbul Yolcuları düşündürdü bunu bana, belki İlhan Eksen'in İstanbul Sende Kalsın'ı, belki Boğos Piranyan'ın Aşçının Kitabı yahut bugünlerde yazıştığım bir arkadaşımın ailesinin mecbur bırakıldığı göçe dair söyledikleri. Ağacıma baktım bir kez daha. Kolu kesildiği için yaşama katlanamadığını, yıkılmayı seçtiğini düşündüm. İçim bir kat daha acıdı.