Canım pilav çekti

Ç'nin çizgisi eksik kaldı. Onu ayarlayamadım. Üç kere sil baştan yazdım yazısını, her seferinde ölçüsü eksik geldi. Gözüm iyi değilmiş, buradan onu anladım. Zannediyorsun ki sığacak. Altı üstü bir kelime: PİRİNÇ, altı harf. (Dikkatli arkadaşımıza teşekkürler, neden yedi saydıysam???) Ne ki. Sığmadı mı sığmıyor işte. Hayat gibi. Öyle değil mi hayat? Zannediyorsun ki yaparım, ederim, yetişir, yetiştiririm, sığdırırım, sığarım. Olmuyor bazen. Sığmıyor, sığamıyorsun kalıbına. Ne yapsan, ne etsen tutmuyor ölçü. Ya tenceresi küçük geliyor ya suyu fazla. Pilav da öyle biraz. Onu tutturmak da zor. Bir kere elin alıştı mı gözü kapalı yapıyorsun. Bardak ölçüsüne falan da ihtiyaç yok. Pirinci suda bekletiyorsun, tuzlu suda. Sonra tereyağında kavuruyorsun. Sonra suyunu ekliyorsun. Bazı kadınlar pirincin üzerini 2-3 parmak geçecek kadar su koyar, çekti mi suyunu tel tel, tane tane, inci gibi oluyor pirinçler. Fotoğraftakine gelince safranlı ve bezelyeli pilav oluyor kendileri. Safran olayını hatırlıyorum da bezelyeyi pilavla birlikte mi pişirdim yoksa sonra mı ekledim pilava hatırlamıyorum. Fotoğraftan çıkardığım kadarıyla yasemin pirinci (Basmati) kullanmışım. E ne de olsa aradan dört sene geçmiş, unutuyor insan. Siz bildiğiniz gibi yapabilirsiniz. Alıştığınız, tercih ettiğiniz gibi. Öyle de yapın zaten. Sarı ve yeşil. Bahar ve bezelye. Pirinç ve ölçü. Nerden geldi aklıma şimdi bütün bunlar?