Bir varmış bir yokmuş

Bir varmış bir yokmuş. Tijen o zamanlar lisedeymiş. Okulun basketbol takımında oynuyormuş. Liselerarası turnuvalardan birinde İzmir'den gelen okullardan birinden bir arkadaş edinmiş. Uzunca bir süre mektuplaşmışlar ya sonra araya giren zamanlar iletişimi seyreltmiş, bu tür dostluklarda hep olduğu gibi zamana yenik düşmüş dostlukları. Aradan o kadar çok yıl geçmiş ki ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Günlerden bir gün bir tatlı genç kadın sayesinde postanın güzelliğini yeniden keşfetmiş ve o güzel gülüşlü genç kadınla bir yazışmaları sırasında o arkadaşı aklına düşmüş. İnternet bu, artık gizlimiz saklımız yok malum. Buluvermiş ve hemen bir koşu yazmış tuşlara tıklayarak. O da ne, arkadaşı da yanıt vermez mi? Aradan geçen yıllarda benzer yollardan geçtiklerini keşfetmişler ve Tijen bu işe çok gülmüş. Yani kocaman gülümsemiş. Bu sefer de eski arkadaşlarla yeniden dost olmanın güzelliğine takmış kafasını. Şimdi hangi arkadaşımı bulsam diye geçiriyormuş aklından bir de kime mektuplar yazsam, kartpostallar göndersem diye. Ama postanede güzel pul yokmuş. Oysa bir zamanlar yaşadığı o uzak ülkedeki pullara vurgunmuş. (Bu yazı ve fotoğraf yılların ötesinden çıkagelen dosta -ve onu bulmamı sağlayan dünyaya aşık genç kadına- ithaf edilmiştir. Fotoğraf diyorduk, New York'ta metro istasyonlarının her birinde farklı türden sanat eserleri vardır. Hangi duraktaydı hatırlamıyorum, onlardan birinde de duvardaki fayanslara resmedilmiş insan silüetleri vardı. Bu yazıya en çok bu resmi uygun gördüm.)