Büyülü bir ışık

Melisa Gürpınar sevdigim, kalbime dokunan sairlerdendir. Düz yazilari da siir tadindaki Gürpinar'in Salkımsöğütlerin Gölgesinde (Can, 1998) adli kitabindan bir kaç satir. Dün aksam okurken yine yüregimi titretti. Asagidaki resme de uyacak sanki:
"Evin taşı, tuğlası, sözcükler. Bunu herkes bilir. Temeli, iğreti bir akıl. Harcı ise, ölümden. Sızdırmaz dünyayı içeri. Yüreği sıcak tutar ısıtır. Ya kapısı? Özgürlük. Penceresi, anılardır. En solgun resimler yansır ötelerden. (...) Şiirin evi bahçelidir dedim ya, işte o bakımsız bahçe, hayattır. Orta yerde kör kuyusu, çiçeği, otu, ısırganıyla, oyalar bedeni, yorar hırpalar."

Gerçekten de öyle degil mi? Oldum olasi agaçlarin dallari arasindan sizan günes isinlarinin yarattigi oyunlara bayilmisimdir. Oturur seyrederim. Bir tür gölge oyunudur. Renkleri bozar, hareket verir, canlilik katar. Gölgesi de serinletir. Geçenlerde fotograflarini çekmek için mimoza agaçlarinin bulundugu bir mini parka gittim. Hangisini çeksem? Bir sürü de insan var agaçlarin arasinda. Sonuçta biraz uzakta kalmis ama tek basina, dallarini yere –salkim sögüt misali- sarkitmis olani seçtim ve basladim fotograflamaya. Içine girip de günese döndügümde ise böyle bir isik oyunuyla karsilastim. O mavi de nerden çikti? Gönlüm onun bir melegin dokunusu oldugunu düsünmek istiyor. Simdi ben bu agaca mimoza diyorum ya (Nazli’yla agaci incelerken Istanbul’daki mimozadan farkli oldugunu söylemistim. Istanbul’daki agaçlarin yapraklari çok daha farkli oldugu gibi dallari da salkim saçak olmuyordu. Sevgili Tuğrul Mataracı arkadasimin (gerçekten! Yeniköy’de apartman komsumuzdu Tugrul ve arka bahçeye bir sürü agaç fidani dikmisti. Oranin bir orman olacagini söyler dalga geçerdi, ormana girip öpüsmek yok diye!) Ağaçlar kitabina basvurunca isin asli ortaya çikti. Meger bizimki Kıbrıs Akasyası adıyla bilinen (bir diger adi da mavi akasya) Acacia cyanophylla imis. Vatani Güney Avustralya olan bu agaç bize Kibris’tan getirildigi için adi öyle kalmis. 1940’larda Antalya ve Manavgat çevresinde kumullari durdurmak amaciyla getirtilmis çünkü sahillerdeki kumullari durdurmakta önemli bitkilerden biriymis. Iste bugünlerde yolu Antalya’ya düsenler için karsiniza çikacak olan bu nefis agacin adini sanini ögrenmis bulunmaktayiz.

Malumunuz, çesitli sitelere girip çikip gördügüm her tatli, pasta ve hamur isine yalanmaktayim bugünlerde. Periyodik olarak gelen bir tatli krizi bu. Ayda bir falan gelir. Aslinda genelde hiç gitmemeyi tercih eder kendisi ama diger zamanlarda bertaraf edilebilse de zamani geldi mi gerçek bir krize neden olur. Iste bu krizde önce cafe wien, sonra bizim pastane, ardindan sibel’in kahvesi ve bilumum pasta/hamurisine yer verilmis sitenin camini kirip elimi uzatasim geldi. Sonra da Çikolata filmindeki belediye baskani gibi vitrinde çikolataya bulanmis bir halde uyurken bulunabilirdim tabii! Bu riski de göze aldim. Neyse ki sanal dünya sanalligini gösterdi de mantigim agir basti, hiç bir vitrine bulasmadim. Seytan çesitli kereler dürttügü halde, Divan’in vitrinine de bulasmadan atlattim gibi krizi. Hos artçil krizler de gelecektir elbet ya onlari da bir sekilde (yalanciktan tatlilar bularak) bertaraf edecegiz, ya da etmeye çalisacagiz diyelim ki daha gerçekçi olsun. Iste yukaridaki resimde gördügünüz findikli dut pestilleri bu krizi asmamda yardimci oldular. Kendilerine buradan tesekkürü bir borç biliriz. Son bir parça kaldi. Onu da acil durumlar için sakliyorum. Sonra gerisi yok!

Beni bu güzeller mahvetti diyorum inanmiyorsunuz. Baksaniza su güzellige? Onlarin resmini çekmekten isimi gücümü yapamaz oldum. Her bakisimda resim çekme arzusuyla dolup tasiyorum da yeterince çektim zaten daha ne? Artik dalga geçecek zamanim kalmadi. Çalismam gerek. Ne konusacagimi tam bilmesem de bir konusma hazirlamam gerekiyor. ‘Yemek ve Sanat’ Ben de sizlere sormaya karar verdim. Sizce yemek bir sanat midir? Bu konuyu bir cümleyle anlatin desem ne derdiniz? Ben baslayayim: “Yemek bir sanattir ancak digerlerinden farki onun yenebilmesidir.” Hakikaten de öyle degil mi? Yenebilen sanat eserleri her yanimizi sarmis durumda. Bizi bastan çikarmaya hazir ve de nazir bekliyorlar! Ayrica sanatta yemege de bakmak mümkün tabii. Sinemada, edebiyatta, fotografta, müzikte... Yeterince genis bir konu bu. Olabildigince basite indirgeyip ilgi çekici bir forma dönüstürmek için sadece 4-5 günüm var. Helppppp! Ben iyisi mi isime döneyim. Sizi de bu yazi ve resimlerle basbasa birakayim.

Son olarak feslegenlerim tabii. Geçen hafta pazarda görüp de almadan edemedigim feslegen fidelerim küserler sonra bana. Henüz onlari saksilara dikemedim ama simdilik iyi durumdalar. Belki hiç kullanamayacagim ama olsun. Seyretmek bile güzel onlari. Yazin Burhaniye’de bol bol feslegenim olur insallah. Elbet oraya da bilumum aromatik otlar ekecegim. Erhan bana söz verdi, yetistirdigi fidelerden verecek. Mine’cigim de domates ve salatalik fidelerimi gönderecek. Daha ne, doldu bile mini bahçe! Bahçe güzelliginde bir gün dileyerek veda edeyim. Kalin saglicakla.
(Son not: Kuşadalı Belma'mizin sitesine de bir bakin. Gününüzü güzellestirecek seyler yazar Belma'cigim!)