Var mı ev gibisi

Tak Sepeti Koluna hayatımı öyle bir değiştirdi ki burada anlatmakta zorlanırım gibi geliyor. Yaşama sevincim, heyecanım geri geldi. Öğrenme aşkım depreşti. Her yeni insan, her yeni konu bir başka sevindiriyor beni. İçim ürperiyor bazen o insanları düşününce. Sevgiden. Onları korumak, kollamak istiyorum. Pala'yı, Leyla teyzeyi, Türkan teyzeyi, İlhan'ı, Bibileri, Mustafa abiyi, eşi Kıymet'i, Şükran hanımı, Filiz hanımı, Cahit amcayı, Selahattin amcayı... Tattığım yiyecekleri, bağlarda bahçelerde gördüğüm sebzeyi, meyveyi, üç kuşaktır, beş kuşaktır sürdürülen gelenekleri, anlatılan hikayeleri... Hepsini seviyorum. İçime sinmeyen, gönlüme girmeyen hiç bir şey yok izlediğiniz bölümlerde. Sadece gönül rahatlığıyla gideceğim adresleri anlatıyorum size, gerçekten özel insanları, lezzetleri tanıtıyorum. Bu gezimizde de yine yukarıdaki satırları doğrulayan insanlar, anlar, tatlar çıktı karşıma. Dostlarla buluştum, yenilerine yönlendirildim yahut yolda karşıma çıktılar. Sevindim, gülümsedim, kalbimi açtım. Onlar da açtı evet. Bazen gözyaşları paylaşıldı, bazen kucaklaşıldı. İşte böyle dostlar. Geleneksel olanın, adil olanın, iyi olanın, sağlıklı olanın, doğal ve doğru olanın peşine düştük. Resimdeki gibi tombul acurlar çıktı, susuz domatesler, ne zaman başlatıldığı bilinmeyen mayayla yoğrulan ekmekler, eğrilmiş omurgasıyla tarlasını çapalayan ninelerin yetiştirdiği bamyalar, açtığı börekler... Her seferinde onlarla kucaklaşıp eve döndüm. Eve, alıştığım, bildiğim yere. Bir yanım onlarla olmayı istedi, öte yanım eve varmayı. Elimden geldiğince dengelemeye çalıştım bu arzuları. Hiç unutmadım kim olduğumu, nerede durmam gerektiğini. Dilerim hep öyle devam eder.