Geri dönmek

İnsan alışkanlıklarını nasıl da yitiriveriyor. Düzen bozulmayagörsün, sanki siz değilmişsiniz gibi haftada 3 kere blog güncelleyeceğim diye çabalayan, blog mu o da ne benim blogum mu var havasına giriveriyorsunuz. Hava da değil de işte hayatınızdaki önceliği azalıveriyor ister istemez. Terkedilmiş, unutulmuş, bir köşeye atılmış halde bekliyor blogunuz. Ah bu yasakçılar ah! Ne oluyorsa. Ne oldu yani, sorunlar çözüldü mü? Belki de onbinlerce blogu yasakladınız, yani bir anlamda pire için yorgan yaktınız, bundan sonra kimse Digitürk'ün programlarını yayınlamayacak mı sitelerde? Bir anlasam bu mantığı (ya da mantıksızlığı). 21. yüzyılda bu yasakçı mantığıyla nereye gitmeye çalışıyorlar bir bilsem.
Bu güzelim enginarlar Roma'dan. Roma'da bahar gelmeyegörsün, restoran sahipleri çiçek demetleri gibi enginarlarla süslüyorlar restoranların girişlerini. Kimi böyle kovalarda, kimi saraydan gelme gibi duran şık, oymalı kaselerde. Kimi bir enginar bahçesine benzetiyor tezgahları ya da camından içeri baktığınızda ilk dikkatinizi çeken o güzelim enginarlar oluyor restoranın içinde. Gelin bizim lokantamızda yiyin der gibiler. Öyle çok seviyorum ki enginarı, her gün yiyebilirim. Üstelik aynı şekilde yemekten rahatsız bile olmam. Aynı gün hem soyulmuş hem soyulmamış enginar alabilirim pazardan. Soyulmuşları haşlar salataya dönüştürür, soyulmamışları kabuklarıyla haşlar, yapraklarını teker teker koparıp sarımsaklı, limon ve zeytinyağlı sosuma banıp dişler, sonra da o güzelim kalbiyle karşılaştığımda zevkten dört köşe olurum. Geçenlerde bir değişiklik yapmak istedim ve körpecik bezelyelerle birlikte pişirdim. Aslında ayrı ayrı pişirdim ya sonrasında biraraya getirdim. Enginarları hafif limonlu olarak, az zeytinyağı, tuz ve karabiber ilavesiyle pişirdim, bezelyeleri ise ayrı bir tencerede bol soğanla. Buluştuklarında bir sevindiler ki sormayın. Ben de sevindim onları öyle sarmaş dolaş görünce. Nasıl sevinmeyeyim ki. Enginarı bol bir bahar olsun. Umudu da, sevinci, heyecanı, sevgisi de...