Yine geldi o mevsim

"Dağlarda nergis sanırdım
Ala gözlü mestim seni
Sözünden özün tanırdım
Fehmederdim dostum seni"

diyor şair Seyrani. Ve ben, günün şanslısı, günün mutlusu, yılın ilk nergisleriyle poz veriyorum hayata. İşte pazara gitmeyi bu yüzden seviyorum. Her şeyin bir mevsimi var. Hoş Antalya pazarlarında mevsimler şaşıyor çoğu zaman. Yaz bitti ama mesela ortalık domates kaynıyor. Seraların ilk ürünleri çıkmış. Zebil (yoksa sebil mi?*) gibi ortalık. Ama Saklıkent'ten gelen biri var ki hala -belki artık son haftası- çıtır çıtır tarla salatalığı satıyor. Dayanamayıp 3 kilo salatalık alır mı insan? Alıyor. Sonra bütün kış yenmeyecek çünkü. Özlenecek. Bitene kadar, hiç değilse iki hafta daha kahvaltı sofraları salatalıkla çıtırdayacak. Sonra minik kahvaltılık biberler, tarlaymış, yaylaymış, hakikaten öyle gibi ama canım pembelerden değil, domatesler, patlıcan, kabak ve fasulye, kırmızı biberler, közlemelik. Artık sonu hepsinin. Sonra sıra otlara, kereviz, brokoli, yerelması (ah evet, yerelması alacaktım bugün ben, daldım, o eksik kaldı), lahana, ıspanak... Sıra onlara gelecek. Sırayla. Hepsinin bir zamanı var çünkü.

* Demet TDK sözlüğüne bakmış, sebil mi zebil mi diye. Zebil diye bir sözcük yokmuş. Ben de sebile baktım, o da şu demek: "Kutsal günlerde karşılık beklemeden hayır için dağıtılan içme suyu" Yani benim kullanımım her anlamda yanlış! (Bu sabah anneme sordum, yazıda kullandığım örneği vererek. Annem 33 yıl eğitmenlik yapmış bir öğretmendir, sözüne güvenirim, hele de konu dilbilgisi olunca. Meğer halk dilinde "zebil" diye kullanılan bir söz varmış, tam da benim kullandığım şekilde kullanılırmış. Halk dilinde kullanıldığı için sözlüğe girmemiş olabilir dedi. Ali Püsküllüoğlu sözlüğüne baktım, orada da zebil sözcüğüne dair bir bilgi yok. Bir de en sıkı eleştirmenime, kardeşime mi sorsam ki?)