Bu pastalar nereden geldi aklıma?

Nereden geldi aklıma sahi? Yok aslında öyle olmadı. Bir fotoğraf arıyordum. Bologna'da üniversiteyi bitirenler, başlarına defne dalından yapılma bir taçla, yanlarında arkadaşları, kenti dolanırlarmış. Adetmiş. İpek'im öyle anlatmıştı. İşte o fotoğrafı bulmak için Bologna fotoğraflarına bakarken bunları gördüm. Ağzım sulandı. Bir yağmurlu günde, aylardan Mart, İpek götürmüştü beni oraya. "Burası Bologna'nın en güzel pastalarını yapar, pahalıdır ama değer," demişti. Girince kendimizden geçmiştik. Şundan, ondan, bundan derken tabağımıza bunları almış, paylaşmıştık. Hepsi de birbirinden güzeldi doğrusu. Yanında kahvelerimiz. Pek kahveci olmadığım halde İtalya'da olunca kahve içmiştim, hem de her gün, en az bir tane. Sabah kahvaltılarında bile içiyordum, ne garip. Cafe latte, capuccino... Bir tür İtalyan kahvesi işte, çok sert olmayan, şeker kullanmayı gerektirmeyen, yanında bir çörek. Oturup (hele de Cenova'da) o daracık sokaklardan birindeki bir mini kahvede, sohbet edenleri izliyordum. Herkes birbirini tanıyordu çünkü her sabah orada duraklayıp kahvelerini içiyor, çöreklerini yiyor, gülüş şamata sohbetlerini edip öyle başlıyorlardı güne. Özeniyordum onlara ya dillerini bilmiyordum. Sadece günaydın, iyi akşamlar, lütfen, bir kahve falan gibi şeyler işte.