Gülsüm ananın bazlamaları

Bugünlerde misafirim var. Sevgili arkadaşım Ayşen. Onunla sen kazan ben kepçe (böyle mi söylenirdi bu laf? yok yok Kuzey Ege kazan biz kepçe demeliydim galiba) geziyoruz. Araba var diye şımardık. Her gün yol yapıyor, her gün eli kolu dolu dönüyoruz eve. İşte bu fotoğraf da pazar günkü gezimizden. Kaç yıl önce Bahri Beylerle birlikte gittiğim ve o zaman Radikal'deki bir yazıda anlattığım Gülsüm Ananın gözleme yerine yeniden gitmek kısmet oldu. Nasıl sevindi Gülsüm Ana, sarıldık, öpüştük. O günden beri neler yaptığını anlattı ama önce taze demlenmiş çaylarımızı verdi elimize, ısırganlı erişteleri yaydı yine, havadar bir yerde kurusun diye. Gözlemelerimiz yabani naneli, kekikli, hoşkıranlı, bahçede ne varsa artık, gani malzemeli. Aman ne aromalı, ne iştah açıcı. Yanında Gülsüm Ananın acur turşusu ve yeşil zeytinleri. Gülsüm Ana Edremit-Yenice yolunun 17. kilometresinde, püfür püfür esen bir tepede, çamların altında otlu gözlemeler, otlu bazlamalar, ısırganlı veya sade erişte, tarhana çorbası, çömlekte kuru fasulye, saç kavurma yapıyor gelenlere. Sohbeti de güzel, kendi de, yeri de, yaptıkları da. Sonra koltuğunuzun altına alıyorsunuz bazlamaları, eve getiriyor, ortadan ikiye kesip kızartıyorsunuz. Üzerine otlu lor sürüyor ve Kazdağı'na karşı yiyor, sonra da Ayşen hatun gibi, "sefamız olsun" diyorsunuz.