Kurban bayramı

“Şimdi seneler geçtikten, bu geçen senelerin türlü harplerinde bunca insan biribirini boğazladıktan, ben, dünyayı, insanları anladıktan sonra; artık ne kendim, ne de sevdiklerim için kurban kestirmediğim, artık bu kurbansız kurban bayramlarında; çocukken kabul etmek istemediğim öteki dünyayı, cenneti, gayriihtiyarî hayal ediyor ve orada, torununu düşünmüş bir anneanne ile beraber, bir küçük koyunun da, bir ebedî yeşil çayırda, bitmez bir sevinç içinde var olduğuna inanmak istiyorum.”

Ziya Osman Saba'nın bu öyküsünü anımsarım her Kurban bayramında. Her bayram dostlar bayramımı kutlar, ben onlarınkini kutlarım -her şey yolundaymış, her şey iyiymiş, doğruymuş gibi- ama kendimi hep Ziya Osman Saba gibi hissederim. Yine bir bayram haftasında bu yazıyı yazmıştım. Konuyu değiştirmek adına... En azından kendim için değiştirmiştim ya. Eminim yazının başındaki Gülten Akın dörtlüğünü çok seveceksiniz. Bu büyük kadın yazar da sevilmez mi? (Bu sefer de konuyu çiçekmiş gibi yapan lahana fotoğrafıyla değiştiriyorum. Nasıl ama?)