Ekmeğe ve bahara sığınmak

Böyle zamanlarda -yani biliyorsunuz işte dünyanın, insanlığın şekline, şemaline katlanamadığımız zamanlarda- sığınabileceğimiz şeyler farklıdır. Kimimiz sevdiklerimize sığınırız, eşimize, çocuğumuza, ana babamıza, sevgilimize, kedimize, köpeğimize, bahçemize, kimimiz yemeğe, kimimiz seyahate, yahut kitaplarımıza, dostlarımıza, bir fincan kahvenin yanındaki kurabiyeye, güzelliklere. Ben bugün ekmeğe sığınıyorum. Yoğurmak bile başlıbaşına bir terapi. Kabarmasını izlemek, fırını ısıtmak, fırında biraz daha kabarışını izlemek, saldığı o mayalı kokuyla şifalanmak. Hele de sabahları uyandığımda bir kaç dilim kızarmış ekmekle, kendi ellerimle yoğurduğum ekmekle kahvaltı etmek... Dünyaya bedel. Bahar da öyle. Şimdi Antalya'nın en güzel zamanı. Turunç çiçekleri patlamış, rüzgarla kokuları daha bir yayılıyor etrafa. Böyle günlerde sokağa çıktığımda derin nefesler alıp veririm ki hiç bir parfüm ustasının şişeleyemeyeceği zerafetteki o cennetlik kokuyu içime çekeyim. Bol bol. Şifalanmaya ihriyacımız var evet ve bunu hangi şekilde yapabiliyorsak o şekilde yapmalıyız. Nasıl yapacağımızı bilmiyorsak da yeni yollar, yöntemler bulmalıyız. İşe aynaya bakmakla başlamalıyız. Uzun uzun bakmalıyız aynadaki aksimize. Şifayı arayacağımız ilk yer kendi yüreğimiz çünkü. Yüreğimizi şifalandıramazsak, dünyaya da bir faydamız dokunamazmış gibi gelir hep bana.