Işık oyunları

Bugün sanki Eylül ayının ışığı var. Günün en özellikli saatlerinden biri. Ofislerinden yorgun gözlerini ovuşturarak çıkan ve onları eve götürecek araçlara doğru seyirten binlerce çalışanın ayak seslerinin asfaltta yankılandığı saat bu. Ortalık sessizcene. Ne kuş cıvıltısı var, ne kelebeklerin kanat çırpışları duyuluyor. Deniz kenarındaki tek tük çocuğun sesleri yankılanıyor, derinden. Ilık bir sıcaklık var havada. Ne yapışıyor üzerinize, ne yılışıyor gözünüze. Rüzgar etkisini azaltmış. Yüreğinize deniz kenarına gidip şezlonglardan birine yayılma arzusu sokuluyor, usulcana. Garip bir ışık var. Gerçekten. Ağustos'u atlamışız, Eylül gelmiş, evli evine, köylü köyüne gitmiş, ağaçlar meyvesever kuşlara, bitkiler topraktaki böceklere kalmış. Gibi sanki. Bir yorgunluk var doğada. Hafif bir bitkinlik. Ama ışık öyle güzel, öyle nitelikli ki, öyle güzel oynaşıyor ki asmaların arasından sızan huzmeler, mavi kaseyi pembesiyle hoşlaştıran yalancı karabiber dalının üzerine öyle bir düşüyor ve öyle güzel salınıyor ki kuruyan domatesleri kavrayan tül ve öyle güzel sarmalıyor ki sardunyanın nazikçe toprağa doğru uzanan dalını, mecbur bırakıyor insanı, o anı ölümsüzleştirmeye. Ne kadar ölümsüzleştirilebilirse artık.