Bizim ellerden enstantaneler-III

Burası Ayvalık'ta, daha doğrusu Cunda'da en sevdiğim bahçecik. En sade, en zarif, belki de en minik. Geylan Kitabevi'nden bahsediyorum. Sevgili bir kadının işlettiği, bugüne kadar rastladığınız en lezzetli limonataları içebileceğiniz (ki ben limonata sevmem) yer. Kitabevinin önünde, asma altında, gelen geçeni izleyerek sebzeli poğaçalar, leziz pastalar tatmak da başka bir keyif doğrusu. (Ne yazık ki bu yazıyı yazdıktan sonra Cunda'daki kitapçının kapandığı bilgisini aldım. O güzelim mekan kafe olmuş.) Cunda'ya gitmişken tepede, restore edilip kütüphaneye dönüştürülmüş minik kilise ve yanındaki su değirmenini de görmeli. Türkiye'de bir benzeri daha yok. Güler Pastanesi'nin lor tatlısıyla sakızlı dondurmasından bahsetmiştim. Bir favori tatlım daha var buralardan. Havran'daki Hacı Ahmet Mandırası'nın fırınlanmış höşmerimi. Böyle bir lezzet olamaz. (Bu aralar canım pek tatlı istiyor diye bunca tatlıdan bahsediyorum herhalde, yoksa bu yıl hiç birinden alıp yemedim, evdeki şekersiz tatlılarımla yetiniyorum.) Hacı Ahmet Mandırası hemen Havran girişinde, sol tarafta. Kelle peyniri ve koyun yoğurdu da pek lezizdir. Yok eğer Havran'ın içine girecek olursanız, asıl yeri merkezde. Hacı Ahmet bey de orada duruyor zaten. (Mutfaklardan Taşan Öyküler'i okuyanlar Hacı Ahmet beyin hikayesini hatırlayacaktır.) Hacı Ahmet Mandırası'nın tam karşısında iki tane de leblebici var. Havran'ın leblebileri de ünlü çünkü. Sade leblebinin yanısıra biberli, sakızlı, karanfilli, soslu, şekerli leblebileri de var. Bir de buraların koruk şerbeti ve karadut suyu meşhur. Ayvalık'ta bir kahvede veya eski Altınoluk'ta içebilirsiniz koruk şerbetini. Karadut suyu ise pek çok yerde karşınıza çıkacaktır. Şimdilik bu kadar olsun en iyisi. Bir sonraki yazıda bizim mutfaktan enstantaneler vereyim diyorum.