Urfa-Balıklıgöl

Urfa'ya ilk gidişim 2000 senesindeydi. Antalya'dan düzenlenen bir tura katılmıştık annemle. Toplam 17-18 kişiydik, ben tabii en aykırısı grubun. Herkes çarşılardan kumaşlar, elbiseler alırken, ben fileme -evet o zamanlar da bir filem vardı- maş fasulyesi, kabuklu mercimek, pirinç, şifalı otlar doldurup gelirdim. Hanımların pek hoşuna giderdi getirdiklerim. Bu ne, bu ne diye sorar dururlardı. O gezide kendimi en iyi hissettiğim yer Urfa olmuştu. En güvende, en huzurlu. Sabah erkenden kalkıp kimseler uyanmadan kaçmış, bir dolmuşla kent merkezine gitmiş, bal-kaymak ve taze pideyle kahvaltı etmiş, sonra Balıklıgöl'de almıştım soluğu. Taziye odalarını anımsıyorum. Mırra ikram etmişlerdi, içmiş, gençlerle sohbet etmiştim. Hepsi candan, hepsi içtendi. Gözlerindeki pırıltıyı bugün dahi hatırlıyorum. Aradan geçen yıllarda Urfa gelişmiş, büyümüş, şıklaşmış ancak Balıklıgöl büyüsünü yitirmemiş. Eflatun örtülü kadınların allı güllü, simli fistanları, gümüş kemerleri, yüzlerdeki çizgiler, sırtlarındaki feraceler (yerel dilde ne denir ki o örtülere? ferace de yanlış betimleme) hepsi, ama hepsi büyüledi beni. Bir kez daha. Çok kısaydı Urfa'da geçirilen zaman ancak Urfa Müzesi, ardından gittiğimiz, henüz kazılmakta olan görkemli mozaiklerin evi Halepli Bahçe ve öğle yemeği sonrası çıktığımız, insanlık tarihinin ilk ibadet yeri olduğu söylenen, tarımın başladığı çağlardan eski (12 bin yıllık olduğunu belirtti rehberlerimiz) Göbekli Tepe gerçekten görülmesi gereken yerlerdi. Bir etyemez Urfa'da ne yer? Cevahir Konukevi'ndeki öğle yemeğinde önden gelen bostana salatası ve lebeni çorbasını kaşıkladım (hatta ikinci kaseyi de istedim), ardından közde pişirilmiş patlıcan ve domatesleri soyup doğradım ve bir nevi patlıcanlı, domatesli pilava dönüştürdüm yanında gelen sade pilavla karıştırıp. Masadakiler şıllık tatlısı istemişlerdi, tadımlık. Bir parça da ondan attım ağzıma, tamam işte, doydum. Yedim hepsini afiyetle.