İzmirli dostlarla buluşma/Bir hasret hikayesi

Dün bir telefon geldi Yapı Kredi Yayınları'ndan. Mutfaktaki Yaban ayın kitabı seçilmişti ve bir imza günü düzenlemek istiyorlardı. Bunun için İzmir mağazasını uygun görmüşler. İzmirli dost, blog komşusu ve okurlarımla buluşacağım için çok mutlu oldum. Yanda imza gününün afişi var. Gerçi daha vakit var, 30 Mayıs cumartesi günü olacak imza günü ancak şimdiden ilk duyuruyu yapayım istedim. Daha önce aldığınız kitaplardan imzalatmak isterseniz onları da getirin, memnuniyetle imzalarım, her kitabın kapağına uygun renkteki kalemimle. Bir buluşma, sohbet, paylaşım bahanesi olur bizler için de. Ne dersiniz, 30 Mayıs günü vaktiniz olur mu? (Madem kitaptan bahsettik, ben de ondan bir hikaye paylaşayım istedim sizinle. Başka ellerde yaşayan tüm Mutfakta Zen okurlarına armağan olması dileğiyle.)
*
Aşk böyle bir şey işte. İnsanı toprağından, ailesinden, sevdiği herşeyden koparıveriyor. Pişman mısın diye soruyorlar bazen. Yok değilim. Özlem koyuyor bazen ya kocamı çok seviyorum. Onu bunca sevmesem burada işim ne. Tamam çok güzel bir yerde yaşıyoruz. İşimiz, hayatımız iyi. Dostlarımız var. Çarşıya inip gezinmeyi, buradaki esnafla sohbet edip alışveriş etmeyi çok seviyorum. Hem öyle uzak da sayılmam Türkiye’ye. Buradaki insanlar da, adetler de bizimkine çok yakın. Ege’nin iki kıyısı işte. Asırlarca birlikte yaşamışız. Vücut dilimiz de, yemeklerimiz, hatta aile yapılarımız bile aynı. Bu benzerlik beni eğlendiriyor aslına bakarsanız. Bir de söksem şu Yunancayı. Buraya sonbaharda taşındım. Taşınma telaşı, yeni bir yeri öğrenmek, alışmak, çat pat da olsa dilini öğrenmek... Bu telaşın içinde etrafıma çok da dikkat etmemişim. Yaz gelip artık daha bir buralı olduğumda, işlerimi yoluna koyup, evin düzenini de iyice oturttuğumda bir gün tek başına pazara çıktım. Türkiye’deyken de pazara çok gitmezdim aslında. Çalıştığım için o işler hep anneciğimin eline bakardı. Pazarda herşey capcanlı, tazecik. Aaa bir de ne göreyim, sirken yok mu pazarda. En sevdiğim otlardan biridir. Anneciğim pek güzel yapar salatasını. Bakakalmışım. Sirken diye bir bağırdım, pazarcı da, alışveriş yapan hanımlar da şaşırdı. “Vlita?” dedi pazarcı. “Vlita? Yok yok sirken bu,” demişim. Sonra karşılıklı gülüşmeye başladık. Konuşmamızı duyan yaşlıca bir hanım geldi, çat pat Türkçesiyle, “kizim, bu susam otudur. Yani siz öyle der buna. Biz vlita diyor,” dedi. Birden Giritli babaanneciğimi hatırladım. Onun konuşması geliverince aklıma gözlerim bir yaşardı ki. Kadıncağız ellerimi tuttu, “Ah vre, vatan hasreti zor. Bilmez miyim, biz de az mı çektik,” deyip sarıldı, iki yanağımdan öptü. Baktım onun da gözleri dolmuş. Ben de ona babaannemden bahsettim, Girit’ten geldiğinden, konuşmasının bana onu anımsattığından. O gün bugündür Madam Efi’yle sık sık görüşürüz. Ben ona gittiğimde mutlaka zümrüt yeşili bir kaşık tatlısı ikram eder, incirden yaptığı. Kahveler onun evinde de, benimkinde de benim işim. Pek sever köpüklü kahvemi. O beni ziyaret ettiğinde de anacığımın açma böreğinden pişirir, yanına bir güzel çay demlerim. Burada da ailemden biri var artık. Kan bağımız yok ya olsun. O benim Yunanlı babaannem.